31 Ιουλίου 2015

λόλα, να μία λύση

κι αφού εκείνος ο καταρράχτης δεν έχει κάποιο τέλος  -είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται από το καλοκαίρι της κόλασης- ίσως τελικά να μην έχει νόημα να μαζεύεις τα νερά που δραπετεύουν με τη σκοροφαγωμένη σκούπα, αλλά να κάτσεις από κάτω του, να σε βρέξει μία κι έξω, να στάζεις από τη μύτη, τα αυτιά, τα νύχια και τις ρώγες κι ύστερα ψυχρολουσμένη να βγεις στον ήλιο του οποίου το μέλλον γνωρίζεις καλύτερα απ' τον ίδιο και να συγκεντρώσεις όλη εκείνη την αυτοαναφορικότητα στα φύλλα της τριανταφυλλιάς που μαραίνεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια.