ξύπνησα από το όνειρο με τον πιανίστα που ανακατευόταν μέσα στο πλήθος ινκόγκνιτο, ξεπροβόδησα Εκείνον κι έπειτα ασχολήθηκα με τις σελίδες στις οποίες κυλά γρήγορα ο χρόνος αλλά η ακινησία προκάλεσε μούδιασμα και βγήκα έξω αγκαλιά με τη ρεγγίνα κι έμεινα κάτω από αχνιστό ήλιο μέχρι να μπουκώσουν τα πνευμόνια κι αφού δεν μπορούσα άλλο, επέστρεψα στην αφετηρία κι άνοιξα σ' έναν περαστικό την πόρτα αλλά μπήκα πρώτη μέσα, ανέβηκα μερικά σκαλιά, όχι όσα εκείνα στην Αγίου Νικολάου στην Πάτρα, αρκετά λιγότερα, περισσότερα όμως από εκείνα που είχε το δεύτερο σπίτι μου, το δίπλα στη θάλασσα, ξέπλυνα το δέρμα μου και κατανάλωσα λάχανο που αγκαλιάζει πολτοποιημένο μοσχάρι και ρύζι και μετά είπα να κάτσω να τα γράψω όλα αυτά γιατί ίσως αυτή η μέρα να καταλήξει να είναι η πιο ξεχωριστή με ξι κεφαλαίο αλλά χωρίς πολλά θαυμαστικά κι έτσι θα ήταν ωραίο να μείνουν κάπου γραμμένα οι πρώτες ώρες που έδωσαν τη σκυτάλη στην κορύφωση κι αν πάλι τελικά αποδειχτεί ότι δεν είναι παρά μια μέρα σαν όλες τις άλλες θα έχω χάσει πέντε λεπτά από το εικοσιτετράωρο, χρόνος αμελητέος μπροστά σε εκείνον που σπαταλάμε ζώντας μηχανικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια.