Πολυτονικό Σύστημα

Μια ομάδα από απαστράπτοντα φωτόνια είχε ανακαλύψει το πέρασμα ανάμεσα στις γρίλιες και τώρα πανηγύριζαν χορεύοντας πάνω στις σημειώσεις του συγγραφέα Ασήμαντου.
Οι λέξεις, που χρόνια τώρα έμεναν αχρησιμοποίητες στο σκοτάδι πάνω σε κιτρινισμένα από το χρόνο φύλλα, ξαφνιασμένες από τη θέρμη του ηλιάτορα, άνοιξαν τα μάτια τους κάτω από το μαύρο ξεραμένο μελάνι και αποχαυνωμένες παρατηρούσαν την αίγλη της ημέρας. Με τη σειρά τους ανασκουμπώθηκαν τα σημεία στίξης' τα ερωτηματικά απόρησαν λίγο περισσότερο, τα θαυμαστικά άνοιξαν διάπλατα τα στόματά τους στην πορτοκαλί ατμόσφαιρα και τα κόμματα με τις άνω και κάτω τελείες χοροπηδούσαν εδώ κι εκεί σαν μπάλες καλαθοσφαίρισης. Οι τόνοι, οξείες, βαρείες και περισπωμένες, ίσιωσαν τις πλάτες τους και ατένισαν τη φωτεινή, διάφανη ταινία η οποία ξεδιπλωνόταν στις σκεπές των σπιτοσελίδων τους. Τελευταία σηκώθηκαν τα πνεύματα, οι ψιλές και οι δασείες, όταν έπεσαν από τις ράχες των γραμμάτων τα οποία είχαν από καιρό καβαλήσει. Νευριασμένα κατευθύνθηκαν προς το κέντρο του αδημοσίευτου μυθιστορήματος με σκοπό να ζητήσουν το λόγο για τον οποίο διακόπηκε η αέναη τεμπελιά τους, αλλά στο δρόμο

στο δρόμο αντίκρισαν οι μεν τα δε, το ομοίωμά τους στον καθρέπτη, το αρνητικό της μορφής τους, το υπόλοιπο μισό τους. Μουδιασμένα χάζεψαν τις αντιδιαμετρικές δομές τους, περίεργα σαν γείτονες σε κολλητά σπίτια που συναντιούνται πρώτη φορά μετά από χρόνια. Άπλωσαν τα χέρια τους να χορέψουν, σχημάτισαν φούσκες κι ανυψώθηκαν, διαπέρασαν τη στέγη, και χάθηκαν στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. 

κάπως έτσι, ρομαντικά κι αβίαστα, καταργήθηκε στη φαντασία ενός κουμπιού το πολυτονικό σύστημα.