Σηκώνομαι, πίνω χάπι, βάζω καφέ ζεστό (ζεστό;), πηγαίνω στο σαλόνι μεγάλο δάχτυλο αριστερού ποδιού ανοίγει ανεμιστήρα, μεγάλο δάχτυλο δεξιού ποδιού ανοίγει υπολογιστή, ρουφάω ζεστό καφέ (ζεστό;), περνάει η ώρα, ξαπλώνω στον καναπέ, παίρνω δίπλα μου και τον ζεστό καφέ (ζεστό;), διαβάζω τρεις-πέντε-δέκα-είκοσι σελίδες, σηκώνομαι, στέκομαι μπροστά στο ημερολόγιο τοίχου, μετράω μέρες, πρέπει να μαγειρέψω, πηγαίνω κουζίνα, βάζω κι άλλο ζεστό καφέ (ζεστό;), βγαίνω στο μπαλκόνι, συναντώ γείτονες με εσώρουχα, καπνίζουν κι αφουγκράζονται ανάσες αέρα σαν σκυλιά που βγάζουν το κεφάλι τους έξω απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου, ξαναμπαίνω μέσα, πηγαίνω στο ημερολόγιο, μετράω μέρες, το ίδιο αποτέλεσμα, ιδρώνω-ξεϊδρώνω, Αθήνα είσαι καμίνι και φούρνος και κόλαση και όλα μου φταίνε.
μία και σήμερα.
μία και σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια.