2 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα.

Δευτέρα, η χειρότερη των εφτά ημερών, η μέρα που συχνά φαντάζομαι σαν ένα παιδί που το κακομεταχειρίζονται χωρίς να φταίει και μεγαλώνοντας εκφράζει το συσσωρευμένο θυμό του σε ιθύνοντες και μη, Δευτέρα, η πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας, να σηκωθώ, να πιω καφέ, να φύγω βιαστικά να στριμωχτώ στο μηχανικό ερπετό που τρέχει μέσα στην υπόγεια σήραγγα μαζί με άλλους πολλούς, να μοιράσουμε το οξυγόνο, να κοιτάξουμε ανέκφραστοι το κενό, να χαζέψουμε τις αντανακλάσεις μας στα τζάμια, να ισιώσουμε ακούσια τις φράντζες μας, να αποχωρήσουμε βιαστικοί για τη χώρα του ήλιου, Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο, δε βρέχει τώρα, άδειασε ο ουρανός σκέφτομαι μετά τη βραδινή,βομβιστική επίθεση των σύννεφων και τα αλλεπάλληλα υδάτινα πυρά, θα πάρω όμως ομπρέλα - αν το θυμηθώ, Τι να φορέσω; έχω χαλάσει το σώμα μου και η χιονοστιβάδα λίπους δε δέχεται να στριμωχτεί στα περσινά μου ρούχα, δε νιώθω καλά, ούτε εγώ ούτε και το διάφραγμά μου που με τιμωρεί με σφάχτες, 8.50, να προλαβαίνω μία κούπα καφέ ακόμη πριν βασανίσω τον εαυτό μου πηγαίνοντας στην πρωινή δουλειά μου; θα κάνω υπομονή, θα πάω και στην απογευματινή δουλειά μου να ακούσω το Στάθη να μου μιλά για τη συνέχεια της ιστορίας του Ντράγκο που πήρε αποβολή την περασμένη εβδομάδα και δε μασάει, Φασαρία, η κυρία Αλτς Χάιμερ τσακώνεται γι' άλλη μια φορά με τον σκύλο της, τον φαντάζομαι να διαφωνεί με το κρέμασμα του κόκκινου, πασχαλινού αβγού έξω από την εξώπορτα αρχές Δεκεμβρίου, αλλά η ίδια δε δέχεται κριτική από κανέναν, πόσο μάλλον από έναν σκύλο, Δεκέμβρης, ήρθε ο χειμώνας και δε ζούμε και στα ορεινά να περιμένουμε το χιόνι, το καλοκαίρι φαντάζει τόσο μακρυά αλλά ο καιρός περνάει γρήγορα, του έχω εμπιστοσύνη, 9.00, ΣΉΚΩ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια.