20 Οκτωβρίου 2013

Εργασία και χαρά, μέρος δεύτερο.








Παιδιά. Ναι, εκείνα που φαντάζεσαι. Με την πολυλογία, την υπερκινητικότητα, τις ατέλειωτες ερωτήσεις.Μία τάξη, μία δασκάλα, ένας μαγικός πίνακας, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι και γύρω του λιλιπούτειοι σύνεδροι με πολύχρωμες κασετίνες και ευφάνταστες ξύστρες. "Κυρία", "miss", "teacher", "μαμά", ακούω σε όλα.

Παιδιά. Που τραγουδούν μες στην τάξη χρησιμοποιώντας αυτοδημιούργητες λέξεις, που η αγωνία τους περιορίζεται στο πως θα καταφέρουν να τεμαχίσουν μία γόμα με το χάρακα, που θα σκάσουν αν δε σου περιγράψουν τον καλύτερό τους φίλο. Έρχονται χοροπηδώντας στην τάξη, διαφωνούν για τα μαθήματα επιχειρηματολογώντας κατά κόρον με τη φράση "μα αφού είναι χαζομάρα!", απλώνουν όλη την πραμάτεια τους, ρίχνουν, χάνουν , βρίσκουν αντικείμενα, αλληλοκατηγορούνται κι αγκαλιάζονται, απορροφούν γνώση. 

Παιδιά. Διαφορετικών βιοτικών επιπέδων, φορείς οικογενειακών προβλημάτων, χαρούμενα και προβληματισμένα. Η Ηρώ που έχασε τον πατέρα της πέρυσι τα Χριστούγεννα, ο Κώστας που έχει πατέρα ναυτικό και τον βλέπει δύο φορές το χρόνο, η Μαριλού της οποίας η μητέρα δουλεύει τα απογεύματα και κάθε φορά πριν μπει στην τάξη κλαίει γιατί της λείπει, η Άρτεμις που από τότε που χώρισαν οι δικοί της χάνεται συχνά στις σκέψεις της, ο Θοδωρής που παραδέχεται ευθαρσώς ότι δεν αγαπά το μικρό του αδερφάκι γιατί απλούστατα δεν καταλαβαίνει τίποτα. 

Παιδιά. Ενθουσιάζονται με ένα τραγούδι, με τα έντονα χρώματα, με ένα υποτυπώδες παιχνίδι, με τη βραχυπρόθεσμη κατάκτηση ενός στόχου, με τα αυτοκόλλητα, με τα μαλλιά και τα ρούχα της κυρίας τους, με τα μηχανικά μολύβια, με εκείνες τις σύγχρονες σβούρες των οποίων το όνομα μου διαφεύγει. 

Παιδιά. Μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια.