Θυμός.

Δεύτερη μέρα, κυριαρχεί η περιέργεια του καινούργιου και μια ανικανοποίητη τελειότητα.
Όμως,
κάτι πάει στραβά.
Σιχτιρίζω τον εαυτό μου για τις χαμηλές του δυνατότητες, αφορίζω το ίντερνετ για τις ελλιπείς πληροφορίες του, ξεσπάω έμμεσα στον τάδε για να μην ξεσπάσω άμεσα και βγαίνω μέσα σε μικροσεκόντ εκτός ελέγχου.
Θυμός κατά του γραφείου, του λαμπατέρ, της σκούπας, της βρύσης που στάζει και του 3ου ξάδερφου που μου έκλεψε μια κουταλιά απ' το παγωτό μου πριν 26 χρόνια.
 Βεζούβιος και μη χειρότερα.

Κι απ' το πουθενά η λύση σαν από μηχανής θεός που ξενύχτισε το βράδυ και "τον πήρε" για δύο λεπτάκια /ώρες. 
Πάρε μια σκούπα και μάζεψε τις ζημιές που προκλήθηκαν από την έκρηξη, κυρίως τις άυλες, κυρίως αυτές.

Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά, όχι τώρα, το Μάρτη.